Soms is een publiek na afloop van een klassiek concert secondenlang heel stil, voordat het gaat applaudisseren. Het is alsof we dan even de tijd moeten nemen om weer terug te keren in de realiteit, echt meegevoerd zijn geweest. Hoewel het applaus de meest directe manier is om je appreciatie te laten blijken is dat moment van stilte misschien nog wel een groter compliment voor de uitvoerders. Naar mijn mening voegt de stilte zelfs iets toe aan de uitvoering. 

Iets soortgelijks geldt wat mij betreft bij een goed, beknopt gedicht. Als een gedicht maar een paar regels telt en toch op een hele bladzijde gedrukt staat, is het grootste deel van die bladzijde dus leeg. Het accentueert als het ware alles wat niet gezegd hoefde te worden in het gedicht. 

Net als de stilte na een muziekstuk of een indrukwekkende rede of de lege ruimte onder (en vaak ook naast) een gedicht, geeft een witregel ook aan heel gewone teksten vaak iets extra’s. Lezers haken eerder af als ze helemaal ontbreken, als de tekst alleen maar bestaat uit één groot blok. Maar als op de juiste plek witregels staan, blijft de zin erboven steeds net iets beter hangen …

En je krijgt net iets meer zin om ook het volgende blokje te lezen.

Stilte
Getagd op:    

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *